ای نجل جواد، ابن رضا، حضرت هادی           بگرفته حسن بر تو عزا حضرت هادی
یک عمر ستـم دیـده ز جـور «متوکل»           در آیـنـۀ صبـح و مـسـا حضرت هـادی

دل سوخته از طعـنه و از زخـم زبان‌ها           خونین جگر از زهر جفا حضرت هادی
بردند همان شب که سـوی بـزم شرابت           چون از تو نکردند حیا؟ حضرت هادی
افـسـوس که کُـشتند تـو را از ره بـیـداد           بی جرم و گنه، قوم دغا حضرت هادی
افسوس، به جور؛ از حرم مادر و جدت           گشتی تو غـریـبانه جـدا حضرت هادی
کس از غم ناگـفـته‌ات ای یوسف زهـرا           آگـاه نـشـد غـیـر خــدا حـضرت هــادی
کُشتند تو را در دل غربت، به چه جرمی؟           ای جان جهانت بـه فدا! حضرت هادی
بزم می و خون دل و حبسِ ستم و زهر           حق تو عجب گـشت ادا حضرت هادی
در مـاتـم تـو ای خـلـف پـاک پـیــمــبـر           شد سامره چون کرب و بلا حضرت هادی
"میثم" به تو و غـربت تو اشک فـشـانـد           ای کشتۀ بی‌جرم و خطا حضرت هادی